فوق روان کننده تراکمی به دلیل عدم وابستگی به انواع سیمان و قیمت پایین هنوز هم مورد استفاده قرار می گیرد و دو نمونه پر کاربرد آن ها همان پلی نفتالین سولفونات و پلی ملامین سولفونات می باشد. در دهه 1980 دسته جدیدی از فوق روان کننده بتن کشف شد این پلیمرها جزء خانواده پلی کربوکسیلات ها (ابر روان کننده بتن) بودند. ابر روان کننده بتن بر پایه پلی کربوکسیلات در دز پایین تر کارایی بسیار بالاتری از فوق روان کننده بتن تراکمی داشت. شکل ساختاری آن ها سبب تاخیر بالا در اسلامپ می شد.
اما این دسته از فوق روان کننده ها به سیمان های مختلف حساس بودند(به دلیل پدیده سولفاته شدن). همچنین آن ها با خاک رس که به صورت ناخالصی در سیمان و سنگ آهک وجود دارد واکنش می دادند و از بین میرفتند. علاوه بر این سبب هوازایی در بتن می شدند که به ناچار باید از بازدارنده های فوم استفاده می شد. اما با وجود تمام این مشکلات عملکرد بالای این دسته از فوق روان کننده ها بسیار مناسب بود و آن ها توانستند نسبت آب به سیمان را به 0/2 برسانند. کماکان فوق روان کننده های تراکمی و پلی کربوکسیلاتی (ابر روان کننده بتن) با یکدیگر در رقابتند و در سال های اخیر توجه به دسته جدیدتر بیشتر شده است.
ریز ساختار ابر روان کننده پلی کربوکسیلاتی بتن شانه ای شکل است. دندانه های این شانه ها (زنجیرهای جانبی) بسیار بلند بوده و ستون فقرات (زنجیر اصلی) دارای بار منفی می باشد. پس از افزودن ابر روان کننده بتن بر پایه پلی کربوکسیلات به بتن، زنجیر اصلی که بار منفی زیادی دارد بر روی ذرات سیمان داری بار مثبت جذب می شود و این گونه زنجیرهای جانبی شبیه به پرزهایی بلند اطراف ذرات سیمان را فرا می گیرند. این پرزهای بلند هنگام نزدیک شدن ذرات سیمان به یکدیگر از چسبیدن آنها به هم جلوگیری کرده و سبب دور ماندن ذرات سیمان از یکدیگر می شوند. بنا بر این علاوه بر سر خوردن ذرات سیمان بر روی هم و نچسبیدن آنها به هم، هیچ آبی بین آنها حبس نمی شود. اینگونه در میزان پایین نسبت آب به سیمان روانی بسیار بالا در بتن حاصل می شود.
