مقدمه

چسب‌های کاشی بر پایه سیمان پورتلند، پس از اجرا روی سطح زیرکار، شروع به از دست دادن رطوبت می‌کنند. این تبخیر سریع آب، به‌خصوص در شرایط دمای بالا یا زیرکارهای جاذب، باعث کاهش زمان باز می‌شود. کاهش Open Time باعث می‌گردد که کاشی‌ها پس از مدتی دیگر به‌درستی به چسب نچسبند، که در آزمون‌های استاندارد EN 12004 نیز به‌عنوان یکی از مهم‌ترین شاخص‌های عملکردی مورد بررسی قرار می‌گیرد [1].

اهمیت Open Time در عملکرد چسب کاشی:

مطالعات نشان داده‌اند که چسب‌هایی با open time پایین، در آزمون کشش پس از گذشت زمان نصب (Delayed Open Time Bond Strength)، افت قابل توجهی در مقاومت چسبندگی دارند [2]. در حالی که افزایش Open Time به بیش از 20 دقیقه، باعث بهبود یکنواختی چسبندگی و کاهش کاشی‌های لق و جداشونده می‌گردد [3].

افزودنی‌های موثر در افزایش Open Time:

یکی از روش‌های متداول برای افزایش open time، استفاده از کندگیرکننده‌هایی مانند اسید تارتاریک، گلوکونات‌ها و پلیمرهای قابل پخش مجدد (RDP) است. اسید تارتاریک با دوزهای کم (0.02%–0.05% وزنی نسبت به سیمان)، با کند کردن واکنش هیدراتاسیون اولیه سیمان، نقش مؤثری در تثبیت کارپذیری سطح و افزایش زمان باز ایفا می‌کند [4].

نتیجه‌گیری:

افزایش Open Time از طریق افزودنی‌های مناسب می‌تواند باعث بهبود عملکرد اجرایی و دوام چسب کاشی شود. فرمول‌سازی دقیق با در نظر گرفتن شرایط محیطی و خواص مصالح مصرفی، برای دستیابی به نتایج بهینه ضروری است.

مراجع:

[1] EN 12004-2:2017, “Adhesives for tiles - Definitions and specifications - Part 2: Test methods”

[2] Dondi, M., Principi, P., Raimondo, M., & Zanarini, G. (2003). Influence of setting retarders on adhesion strength of cementitious tile adhesives. Cement and Concrete Composites, 25(5), 511–519.

[3] Silva, F. A., Chaves, M. R., & Azevedo, A. R. G. (2015). Evaluation of open time in tile adhesives modified with polymers. Construction and Building Materials, 93, 831–837.

[4] Hewlett, P. (2003). Lea’s Chemistry of Cement and Concrete (4th ed.). Elsevier. Chapter 16.